Godziny otwarcia
Jak dojechać
Copyright © 2021 | Dr Kowalczewski
Suchość skóry związana jest z niską zawartością wody w skórze oraz nieprawidłową ilością substancji lipidowych stanowiących barierę ochronną skóry.
Może obejmować całą skórę lub jest ograniczona do określonego jej obszaru – twarzy, szyi, dekoltu czy dłoni.
Proponujemy szereg skutecznych zabiegów w celu poprawy elastyczności skóry:
Nadpotliwość – nadmierne wydzielanie potu występujące u ok. 2-3% populacji, częściej u mężczyzn niż kobiet.
Utrudnia życie, stanowi duży problem estetyczny, często uniemożliwia pracę.
Najczęściej dotyczy dłoni, stóp, pach, gdzie najliczniej umiejscowione są gruczoły potowe. U części osób ma charakter uogólniony – dotyczący całego ciała. Zwykle towarzyszy chorobom (np. infekcjom, cukrzycy czy nadczynności tarczycy) i ustępuje wraz z wyleczeniem choroby podstawowej.
Zabiegi wykonuje się co 2-4 tygodnie w zależności od użytego preparatu leczniczego przez okres 4-6 miesięcy.
Utrata włosów powyżej fizjologicznej ilości (60-100 na dobę).
Na skórze mogą być obecne różnego rodzaju zmiany skórne.
Brodawka zwykła - twarde grudki skórne, o nierównej hiperkeratycznej powierzchni, w kolorze skóry lub nieco ciemniejszym zabarwieniu, niebolesne, o dowolnej lokalizacji. Charakteryzują się autozakażeniem - powstawaniem nowych wykwitów w sąsiedztwie wykwitu pierwotnego oraz wykazują tendencję do samoistnej regresji.
Brodawki płaskie- drobne płasko-wyniosłe grudki, o gładkiej powierzchni, w kolorze ciała, wielkości kilku milimetrów, zwykle liczne i niebolesne. Zlokalizowane najczęściej w obrębie twarzy i kończyn górnych.
Brodawki łojotokowe - płasko-wyniosłe grudki, dobrze odgraniczone od otoczenia, tworzące brodawkowate, hiperkeratyczne brunatne twory, o wielkości nawet do 3 cm. Lokalizują się na twarzy, tułowiu, kończynach.
Włókniaki miękkie - zmiany o charakterze guzków, workowato zwisających, o zabarwieniu skóry lub nieco ciemniejsze, lokalizujące się najczęściej w okolicy szyi czy karku.
Włókniaki twarde - zwykle pojedyncze zmiany zlokalizowane w skórze o prawidłowej barwie. Są odczynem włóknistym występującym niezależnie od wieku.
Tłuszczak - guz przesuwalny względem podłoża, miękki, o nieregularnej spoistości, różnych rozmiarów, nie powodujący dolegliwości, o dowolnej lokalizacji.
Bliznowiec - zgrubiałe, zaczerwienione narośle skórne, o nieregularnym kształcie, powstałe poprzez nadmierną produkcję kolagenu przez fibroblasty w trakcie gojenia rany - pooperacyjnej, pooparzeniowej i po przebytym stanie zapalnym. Najczęściej tworzy się na klatce piersiowej, ramionach i plecach.
Znamiona barwnikowe Każda zmiana skórna wymaga właściwego zdiagnozowania przed podjęciem decyzji o wyborze leczenia.
Cienie pod oczami dają wygląd „smutnych i zmęczonych oczu”. Twarz wygląda o kilka lat starzej. Dobre efekty w likwidacji problemów okolicy oczu dają proponowane zabiegi.
Trądzik pospolity – choroba skóry wieku młodzieńczego, coraz częściej ludzi dorosłych. Gruczoły łojowe skóry wykazują nasiloną aktywność, wydzielają duże ilości sebum. Towarzyszy temu nadmierne rogowacenie ich ujść, co prowadzi do zastoju wydzieliny i tworzenia zaskórników. Skóra staje się idealnym miejscem do namnażania bakterii beztlenowych Propionibacterium Acnes i rozwoju zmian zapalnych.
Mikroskopijna wiązka laserowa ,,dziurkuje” blizny setką mikrokraterów, pozostawiając między nimi siatkę nieuszkodzonej powierzchni. Każdy obszar poddany działaniu wiązki laserowej otoczony jest warstwą odwracalnie przegrzanego kolagenu, co zapoczątkowuje szybką przebudowę blizny.
Efekty widoczne są po 3-4 zabiegach wykonanych co 4 tygodnie.
Blizna jest tkanką łączną włóknistą zastępującą naturalne utkanie skóry i tkanki podskórnej w procesie gojenia rany. Jest mniej elastyczna i gładsza od zdrowej skóry.
Cellulit – lipodystrofia, choroba polegająca na nieprawidłowym rozmieszczeniu tkanki tłuszczowej z towarzyszącymi obrzękowo – włóknistymi zmianami tkanki podskórnej.
Objawem cellulitu jest nierówna, pofałdowana powierzchnia skóry, dostrzegalna jako ,,pomarańczowa skórka”.
W zaawansowanym stadium choroby widoczne są guzki i zgrubienia, niekiedy bolesne przy dotyku.
Zmiany lokalizują się najczęściej na udach, pośladkach, biodrach oraz ramionach.
Lokalne nagromadzenie tkanki tłuszczowej wiąże się z nadwagą lub otyłością. Stanowi nie tylko defekt estetyczny, ale często może być wynikiem problemów zdrowotnych. Lokalny nadmiar tkanki tłuszczowej może być nie tylko efektem niewłaściwej diety i stylu życia, ale mieć podłoże genetyczne lub wynikać z zaburzeń hormonalnych.
U mężczyzn nadmiar tkanki tłuszczowej najczęściej lokalizuje się w obrębie brzucha, u kobiet dotyczy pośladków, ud czy bioder.
Płaski i pięknie wymodelowany brzuch jest marzeniem niejednej osoby. Pomimo diety i ćwiczeń nie można pozbyć się niechcianej tkanki tłuszczowej w niektórych miejscach ciała. Jeszcze do niedawna jedynym rozwiązaniem była chirurgiczna redukcja objętości tłuszczu, tzw. liposukcja, bardzo skuteczna, ale inwazyjna, która wyłącza pacjenta z życia codziennego. Obecnie alternatywą liposukcji jest technika iniekcyjna – intralipoterapia przy użyciu preparatu – Aqulayx.
Aqualyx to dziś jedyny zarejestrowany preparat do zabiegów iniekcyjnego usuwania tkanki tłuszczowej, a technika intralipoterapii została uznana za najbezpieczniejszą technikę w redukcji tkanki tłuszczowej.
Składniki preparatu Aqualyx powodują lokalne rozpuszczenie tłuszczu, przez proces kontrolowanego uszkodzenia komórek tłuszczowych, zwany adipocytolizą. Uszkodzone komórki tłuszczowe transportowane są do wątroby, a następnie usunięte z organizmu przez nerki. Proces ten przyspiesza codzienny masaż limfatyczny okolicy poddanej zabiegowi.
Zabieg intralipoterapii wykonywany jest po dokładnym zaplanowaniu i oznaczeniu obszaru z nadmiarem tkanki tłuszczowej, którą chcemy usunąć. Zabieg polega na podaniu preparatu bezpośrednio do tkanki tłuszczowej przy użyciu przeznaczonych do zabiegu specjalnych igieł. Wykonuje się zwykle 2-3 ukłucia. Dzięki zawartym w preparacie składnikom działającym przeciwbólowo zabieg jest praktycznie niebolesny i nie wymaga dodatkowego znieczulenia miejscowego. W miejscu podania preparatu może wystąpić niewielkie obrzmienie i zaczerwienienie, miejscowe zasinienie i niewielka tkliwość, które ustępują samoistnie. Zabieg trwa do 30 minut.
Efekty zabiegu widoczne są już po tygodniu od jego wykonania. Dochodzi do utraty tkanki tłuszczowej oraz poprawy mikrokrążenia i metabolizmu okolicy poddanej zabiegowi, czego efektem jest zwiększone regeneracja i lepsze odżywienie skóry oraz pozostałej tkanki podskórnej.
Najlepsze efekty osiągane są po wykonaniu 2-3 zabiegów w odstępie 3-4 tygodni, jednak ilość i zakres zabiegów zależne są od stanu wyjściowego i stopnia nadmiaru tkanki tłuszczowej.
Zabieg z użyciem preparatu Aqualyx można wykonać w wielu okolicach ciała,
w których występuje nadmiar tkanki tłuszczowej. Należą do nich:
Zabieg laserowego usuwania żylaków jest nowoczesną i małoinwazyjną metodą leczenia żylaków kończyn dolnych. Polega na zamknięciu chorej żyły za pomocą wiązki światła laserowego o długości 1470nm. Energia dostarczana jest do naczynia za pomocą umieszczonego w żyle światłowodu o niewielkiej średnicy. W efekcie działania ciepła emitowanego na końcu światłowodu, które oddziałuje na ścianę chorej żyły, dochodzi do kontrolowanego jej obkurczenia, następnie zamknięcia, powolnego zwłókniania i zaniku.
W wyniku leczenia dochodzi do zmniejszenia zastoju krwi w kończynach dolnych, istotnego zmniejszenia, a często całkowitego ustąpienia dolegliwości bólowych i obrzęków kończyn dolnych oraz zaniku żylaków.
Laserowe leczenie żylaków jest aktualnie najczęściej wykonywanym zabiegiem w terapii przewlekłej niewydolności żylnej i stanowi standard postępowania w tej chorobie. Z uwagi na skuteczność i bezpieczeństwo leczenie żylaków laserem istotnie ogranicza liczbę chorych, u których usuwanie żylaków wykonuje się tradycyjną metodą chirurgiczną.
Duże żylaki, u osób z niewydolnością żyły odpiszczelowej lub odstrzałkowej oraz niewydolnością bocznic żylnych od nich odchodzących.
Niewydolne perforatory np. u chorych z przewlekłymi owrzodzeniami żylnymi goleni.
Żylaki nawrotowe powstałe po wcześniejszym ich chirurgicznym wycięciu, a także po wcześniejszym zapaleniu lub zakrzepicy żylnej.
Decyzja o wyborze właściwej metody leczenia i wyznaczenie odpowiedniego schematu postępowania terapeutycznego – jedno lub kilkuetapowego podejmowana jest każdorazowo na podstawie dokładnego wywiadu i przeprowadzonego badania USG doppler żył kończyn dolnych.
Badanie ma na celu określenie stopnia niewydolności układu żylnego oraz zobrazowanie żył odpowiedzialnych za tworzenie żylaków.
U pacjentów z niewydolnością żył pniowych (żyły odpiszczelowej lub odstrzałkowej), u których nie występują znacznej wielkości żylaki, zwykle wystarczający jest pojedynczy zabieg wewnątrzżylny (np. termoablacja laserowa).
Pacjenci z dużymi i krętymi żylakami zwykle wymagają zastosowania dodatkowych technik leczenia – skleroterapii (podawania specjalnego leku zamykającego żylaki), zamykania żylaków metodą pary wodnej (SVS) lub radioablacji (RFA) czy miniflebektomii, czyli chirurgicznego usunięcia żylaków w sposób minimalnie inwazyjny z drobnych nacięć skórnych.
Leczenie uzupełniające wykonywane jest jednoczasowo z zabiegiem zamykania zasadniczej żyły lub na kolejnych wizytach kontrolnych. Łączenie różnych metod leczenia w tzw. ,,postępowaniu hybrydowym’’ i tym samym zindywidualizowana strategia leczenia ma na celu zwiększenie skuteczności leczenia, co umożliwia uzyskanie pożądanego efektu medycznego i estetycznego po zabiegu.
Zgodnie z aktualnymi standardami leczenia żylaków kończyn dolnych preferuje się metody i techniki minimalnie inwazyjne, które przy niewielkim obciążeniu dla pacjenta w sposób skuteczny i bezpieczny doprowadzają do wyleczenia kończyny. Leczenie żylaków przeprowadzane jest zwykle w trzech etapach:
W strategii przeciwdziałania rozwoju przewlekłej niewydolności żylnej, poza właściwą diagnostyką i leczeniem jest właściwa profilaktyka nawrotów żylaków, która prowadzona jest w okresie pooperacyjnym.
Zabieg leczenia żylaków parą wodną (SVS, Steam vein sclerosis) polega na zamknięciu żylaków za pomocą ciepła uwalnianego z przegrzanej pary wodnej o temperaturze ok. 110 stopni Celsjusza. Energia cieplna dostarczona jest do naczynia za pomocą cienkich cewników wprowadzonych do nieprawidłowych żył przez drobne nakłucia. Para wodna oddziałuje na wewnętrzną ścianę żyły, doprowadza do jej zamknięcia, zwłókniania i ostatecznie zaniku żyły, bez konieczności jej chirurgicznego usunięcia. Leczenie żylaków parą wodną nie wymaga nacięć skóry i nie pozostawia blizn. Umożliwia uzyskanie pożądanych efektów terapeutycznych i estetycznych w krótkim czasie, na co wpływa niewielka inwazyjność zabiegu.
Zabieg z użyciem pary wodnej znajduje zastosowanie w leczeniu każdego rodzaju żylaków, w tym zwłaszcza żylaków znacznych rozmiarów (>20mm) i o krętym przebiegu, co nie zawsze jest możliwe przy użyciu innych metod wewnątrzżylnej ablacji termicznej (laserowej lub falą radiową). Dzięki zmniejszeniu ilość energii cieplnej dostarczanej do nieprawidłowej żyły w porównaniu do innych metod termicznych para wodna umożliwia skuteczne i bezpieczne zamykanie zarówno żył położonych powierzchownie, bezpośrednio pod skórą oraz głęboko położonych perforatorów żylnych. Para wodna umożliwia zamykanie żylaków nawrotowych o krętym przebiegu powstałych po operacjach chirurgicznych, a także będących wynikiem zakrzepic żylnych lub nawracających stanów zapalnych.
Zabieg leczenia żylaków parą wodną przeprowadzany jest w warunkach sali operacyjnej. Zabieg poprzedza dokładne oznaczenie żylaków kończyn dolnych w trakcie badania USG i zaznaczenie ich na skórze tzw. mapping żylaków. W trakcie zabiegu do nieprawidłowych żył zakładane są wenflony, przez które wprowadza się cienkie cewniki zakończone mikrootworami, które umożliwiają wprowadzenie do żyły tzw. przegrzanej pary wodnej wpuszczanej do naczynia pod zwiększonym ciśnieniem w niewielkich impulsach/dawkach. Bezpośrednio przed podaniem pary wodnej okolicę żylaka znieczula się miejscowo, co ma na celu bezbolesne przeprowadzenie zabiegu, umożliwia ochronę tkanek sąsiadujących z żylakiem przed możliwym termicznym uszkodzeniem i dodatkowo obkurcza żylaka, co zmniejsza jego średnicę i tym samym zwiększa skuteczność oddziaływania dostarczonego ciepła na ścianę żyły zwiększając skuteczność jej zamykania. Po zakończeniu zabiegu na miejsca wkłuć zakładane są opatrunki i pończocha uciskowa. Chory może udać się do domu po godzinnej obserwacji.
Zabieg zamykania żylaków falą radiową polega na zamknięciu chorobowo zmienionego naczynia żylnego przy użyciu wiązki fali radiowej o wysokiej częstotliwości. Jest ona źródłem energii cieplnej dostarczonej do naczynia, która oddziałując na ścianę żyły doprowadza do jej rozgrzania, a następnie obkurczenia i zamknięcia żyły, czyli tzw. termoablacji. Zabieg leczenia żylaków falą radiową jest zabiegiem podobnym do laserowej termoablacji wewnątrzżylnej (EVLT). Różnicą jest tutaj źródło energii cieplnej, która zamyka docelowe naczynie żylne. Dzięki wprowadzeniu do niesprawnej żyły specjalnej sondy powodującej tworzenie energii o wysokiej częstotliwości zabieg umożliwia zamykanie żył bez konieczności ich chirurgicznego usunięcia. Zabieg przeznaczony jest do zamykania niewydolnych głównych pni żylnych – żył odpiszczelowych, odstrzałkowych i bocznic żylnych oraz niewydolnych perforatorów bez konieczności nacięć skóry.
Zabieg zamykania żylaków falą radiową odbywa się na sali operacyjnej i przeprowadzany jest w znieczuleniu miejscowym lub krótkiej sedacji. Przebieg zabiegu jest podobny do zabiegu laserowego zamykania żylaków. Pod kontrolą USG w wyniku pojedynczego nakłucia w okolicy kolana następuje wprowadzenie do niesprawnej żyły sondy generującej energię fali radiowej o wysokiej częstotliwości, która doprowadza do zamknięcia niesprawnego naczynia żylnego. W kolejnym etapie zabiegu, po prawidłowym umieszczeniu i spozycjonowaniu cewnika w żyle, wykonuje się znieczulenie miejscowe w otoczeniu żyły. Następnie naczynie poddaje się termoablacji, czyli zamykaniu termicznemu w czasie procesu usuwania sondy z żyły. Po zabiegu na leczoną kończynę zakłada się pończochę uciskową i uruchamia pacjenta.
Skleroterapia jest nieoperacyjną metodą leczenia żył kończyn dolnych. Zabieg polega na zamknięciu chorego naczynia żylnego za pomocą preparatu chemicznego (środka obliterującego), który podawany jest do naczynia podczas iniekcji i ma postać płynu lub piany o różnym stężeniu. W wyniku podania do żyły środka obliterującego dochodzi do kontrolowanego uszkodzenia wewnętrznej ściany chorego naczynia. Doprowadza to do skurczu i zamknięcia naczynia, a następnie jego zwłóknienia i ostatecznie zaniku naczynia. Skleroterapia służy do zamykania zarówno niewielkich naczyń żylnych tzw. pajączków naczyniowych (telangiektazje i wenulektazje), jak również naczyń o większej średnicy (poszerzone żyły siatkowate) oraz dużych żylaków kończyn dolnych. Zabieg może być stosowany jako pojedyncza metoda leczenia, a w przypadku żylaków większych rozmiarów jest zabiegiem uzupełniającym, będąc elementem złożonej terapii i leczenia wieloetapowego.
Mikroskleroterapia – służy do zamykania drobnych naczyń żylnych – pajączków naczyniowych, wenulektazji i poszerzonych żył siatkowatych. Przebiega zwykle z podaniem leku w formie płynu.
Skleroterapia piankowa – służy do zamykania naczyń większej średnicy i żylaków z podaniem leku w formie piany. Stosowana jest jako pojedyncza metoda leczenia lub element leczenia skojarzonego.
Echoskleroterapia – skleroterapia wykonywana pod kontrola USG ma na celu zamykanie odpowiedzialnych za tworzenie żylaków większych pni żylnych lub ich bocznic. Zabieg można przeprowadzić z użyciem umieszczonego w naczyniu cewnika lub z dodatkowym znieczuleniem podanym w okolicę zamykanej żyły, co powoduje dodatkowe zmniejszenie średnicy żyły. Zwiększa to oddziaływanie leku na ścianę naczynia i skuteczność zabiegu obliteracji.
Skleroterapię wykonujemy celem leczenia zmian naczyniowych typowych dla różnych etapów przewlekłej niewydolności żylnej. Skleroterapia znajduje zastosowanie w leczeniu:
Przed każdym zabiegiem skleroterapii należy wykonać USG doppler żył kończyn dolnych. Ma to na celu ocenę układu żylnego, umożliwia prawidłową kwalifikację do zabiegu oraz warunkuje bezpieczeństwo jego przeprowadzenia. Zabieg skleroterapii nie wymaga specjalnego przygotowania. Pacjenci nie muszą odstawiać większości stosowanych leków oraz rezygnować z codziennej aktywności zawodowej i ćwiczeń.
Skleroterapia polega na podaniu do naczynia leku w czasie iniekcji. Rodzaj i forma preparatu dobierana jest na podstawie wielkości naczynia, które ma zostać zamknięte. Naczynia żylne o niewielkiej średnicy zwykle ulegają skutecznemu zamknięciu lekiem w formie płynu. Naczynia większych rozmiarów zwykle wymagają zastosowania leku w formie piany. Dawka leku dobierana jest indywidualnie. Zabieg wykonywany jest u pacjenta leżącego na plecach lub brzuchu i odbywa się pod kontrolą USG, co zwiększa skuteczność i bezpieczeństwo zabiegu. Po wykonaniu iniekcji, kończynę dolną unosi się i zakłada opatrunki, a często wyroby o stopniowanym ucisku (np. pończochy uciskowe). Bezpośrednio po zabiegu pacjent jest uruchamiany i nie ma konieczności hospitalizacji. Zabieg zwykle trwa od 15-30 minut.
Po zabiegu skleroterapii pacjent powinien chodzić. Zaleca się 15-30min spacer, co zwiększa przepływ krwi w kończynach. U pewnej grupy chorych zaleca się stosowanie wyrobów o stopniowanym ucisku (pończochy lub podkolanówki uciskowe), co ma zwiększyć ucisk na żyłę i zoptymalizować efekt leczenia. Należy przyjmować zwiększone ilości płynów i nie ma ograniczeń w uprawianiu sportu. Po zabiegu mogą wystąpić zasinienia skóry, a zamykane naczynia mogą być wyczuwalne. W takich sytuacjach należy stosować zlecone maści i kremy heparynowe, co skraca czas uzyskania docelowego efektu estetycznego. Należy unikać gorących kąpieli i zabiegów rozgrzewających kończyny (sauna, jaccuzi, zabiegi estetyczne). Nie należy opalać się oraz stosować kremów lub balsamów brązujących, zwiększających opaleniznę.
Zabieg miniflebektomii polega na lokalnym usunięciu zmienionych chorobowo żył kończyn dolnych. Jest rodzajem chirurgicznego usunięcia żylaków, który umiejętnie wykonany nie doprowadza do istotnego uszkodzenia okolicy poddanej leczeniu.
Miniflebektomia polega na mechanicznym usunięciu nieprawidłowych żył, które zwykle występują bezpośrednio pod skórą. Ich zamykanie, bez usunięcia może wydłużyć czas potrzebny do osiągnięcia docelowego estetycznego efektu leczenia. Dlatego wskazania do wykonania miniflebektomii, mimo iż ograniczone, ustalane są każdorazowo indywidualnie.
Po dokładnym uwidocznieniu chorych żył w badaniu USG, bezpośrednio przed zabiegiem żylaki obrysowuje się na skórze wykonując tzw. mapping. W celu usunięcia żyły wykonuje się nakłucia skóry igłą lub punktowe nacięcia skóry (1-2mm), przez które wprowadza się specjalne haczyki chirurgiczne, a następnie chorą żyłę usuwa się po jej podwiązaniu. Z uwagi na niewielką średnicę nacięć skóry nie jest wymagane założenie szwów, a na rany zakłada się jedynie zbliżajcie plastry. Zabieg nie powoduje znacznego urazu okolicy operowanej. Pacjent zwykle może wrócić do domu po 30 minutowej obserwacji.
Zabieg przeprowadzany jest w znieczuleniu miejscowym, w warunkach ambulatoryjnych. Przy zachowaniu zasad minimalnej inwazyjności, miniflebektomia pozwala uzyskać dobre efekty estetyczne, zwykle nie powoduje blizn, a jedynie punktowe ślady, które ustępują z czasem.
Po zabiegu zalecanie jest noszenie wyrobów uciskających kończynę do czasu kontroli pooperacyjnej, co zwykle nie przekracza 2-3 tygodni po zabiegu. Noszenie pończochy uciskowych doprowadza do szybszego wycofania się zasinień pozabiegowych i lepszego gojenia okolicy operowanej i umożliwia codzienną aktywność jak przed zabiegiem.
Miniflebektomia stosowana jest u wybranych chorych, zwykle jako uzupełnienie innych metod leczenia (laser, para wodna, skleroterapia), co doprowadza do uzyskania lepszych efektów zabiegów.
Chirurgiczne usuwanie żylaków polega na wycięciu chorobowo zmienionych żył odpowiadających za tworzenie żylaków kończyn dolnych. Zabieg polega na mechanicznym usunięciu niewydolnego pnia żylnego za pomocą wprowadzonej do żyły sondy.
Metoda chirurgicznego wycięcia żylaków znajduje coraz rzadziej zastosowanie w leczeniu przewlekłej choroby żylnej, a wskazania do klasycznej operacji żylaków są nieustannie ograniczane. Wynika to z możliwości zastosowania różnych, nieinwazyjnych technik leczenia żylaków, które umożliwiają skuteczne i bezpieczne wyleczenie choroby u większości chorych. Klasyczne leczenie chirurgiczne zarezerwowane jest jedynie dla wąskiej grupy chorych z bardzo zaawansowaną niewydolnością żylną, która powoduje znacznej wielkości żylaki kończyn dolnych, jako jedyna, możliwa metoda ograniczenia skutków przewlekłej choroby żylnej, co zdarza się u nie więcej niż kilku procent chorych.
U większości chorych można zrezygnować z chirurgicznego leczenia żylaków, zastępując chirurgię metodami nieinwazyjnymi (termoablacja laserowa lub parą wodną), co czyni proces leczenia bardziej bezpiecznym i doprowadza do uzyskania lepszych medycznych i estetycznych rezultatów leczenia.
Chirurgiczne leczenie żylaków kończyn dolnych wymaga usunięcia głównych pni żylnych odpowiadających za tworzenie żylaków. Zabieg każdorazowo powinien być poprzedzony dokładnym badaniem USG doppler żył kończyn dolnych i właściwym określeniem stopnia zaawansowania problemu naczyniowego. Zabieg wykonywany jest w krótkim znieczuleniu dożylnym, dolędźwiowym lub miejscowym w zależności od stopnia rozwoju choroby i planowanego zakresu zabiegu. W celu usunięcia chorej żyły lekarz wykonuje nacięcie w pachwinie, dokładnie preparuje żyłę, która zostaje podwiązana i przecięta, a następnie w żyle umieszczona zostaje sonda, którą wyprowadza się pod kolanem. Usunięcie sondy doprowadza do jednoczasowego usunięcia zawiązanej na niej niesprawnej żyły. Końcowym etapem zabiegu jest zeszycie miejsc nacięcia skóry. Na kończynę zakładane są opatrunki, bandaż uciskowy lub pończocha uciskowa. Pacjent po zabiegu pozostaje w pozycji leżącej w trakcie obserwacji nieprzekraczającej kilku godzin. W okresie pozabiegowym zalecanie jest noszenie pończoch uciskowych przez okres co najmniej 4 tygodni oraz profilaktyka przeciwzakrzepowa. W czasie wizyty kontrolnej po tygodniu do zabiegu zdejmowane są szwy skórne.
Zastosowanie nowoczesnych metod leczenia żylaków (termoablacji laserowej lub pary wodnej) u większości chorych umożliwia odstąpienie od klasycznego leczenia chirurgicznego żylaków, co zmniejsza inwazyjność leczenia i umożliwia uniknięcia niepotrzebnej traumatyzacji tkanek.
Zabieg klejenia żylaków jest metodą wewnątrznaczyniowego leczenia żylaków kończyn dolnych, w którym do zamknięcia zmienionych chorobowo żył używa się specjalnie do tego przeznaczonych klejów tkankowych. Umieszczony w chorej żyle klej tkankowy, oddziałując na ścianę naczynia, doprowadza do sklejenia ścian chorej żyły, kontrolowanego zamknięcia naczynia, a następnie jego włóknienia i zaniku. Uzyskuje się efekt trwałego wyłączenia nieprawidłowego naczynia z krążenia i tym samym przerywa się proces uszkadzania układu żylnego kończyny dolnej.
Klejenie żylaków kończyn dolnych jest nietermiczną metodą zamykania żylaków. W wyniku polimeryzacji klejów tkankowych w świetle naczynia, które nie jest odczuwalne przez pacjentów, dochodzi do zamykania chorej żyły. W odróżnieniu od metod termicznych np. laserowego zamykania żylaków, klejenie żylaków nie wymaga znieczulenia okolicy zamykanej żyły i u większości chorych umożliwia rezygnację z konieczności stosowania pończoch uciskowych w okresie pozabiegowym.
Istnieje kilka rodzajów systemów używanych do klejenia żylaków (VenaSeal, VenaBlock, VariClose), jednak mechanizm działania klejów w świetle żył jest podobny i daje porównywalne efekty leczenia. Uzyskuje się trwałe zamknięcie chorej żyły, która docelowo ulega wchłonięciu.
Zabieg klejenia żylaków kończyn dolnych przeprowadzany jest na sali zabiegowej. Klej tkankowy wprowadzony jest do chorej żyły za pomocą umieszczonego w jej świetle cewnika naczyniowego. Wprowadzenie cewnika wymaga zwykle pojedynczego nakłucia skóry i jedynie w tym miejscu podaje się miejcowe znieczulenie. Zabieg umieszczania w żyle kleju tkankowego następuje po stopniowym usuwaniu cewnika z naczynia, a następnie zamykany odcinek żyły uciska się przez kilka minut. Zabieg przeprowadzany jest pod kontrolą USG. Umożliwia to precyzyjne zamkniecie chorego naczynia odpowiednią dawką leku, przez co zabieg jest bezpieczny i dobrze odbierany przez chorego. W trakcie zabiegu nie jest konieczne znieczulenie okolicy zamykanej żyły (znieczulenie tumenescencyjne). Po zabiegu miejsce nakłucia skóry zabezpiecza się opatrunkami, a pacjent jest uruchamiany bezpośrednio po zakończeniu zabiegu.
Zamykanie żylaków metodą mechano-chemiczną system FLEBOGRIF jest nowoczesnym sposobem leczenia niewydolnych żył powodujących żylaki kończyn dolnych (żyły odpiszczelowej, odstrzałkowej lub żył dodatkowych). W metodzie tej do zamykania niesprawnych żył wykorzystywane są dwa mechanizmy działania połączone w jednym systemie:
Zabieg ten nie wymaga znieczulenia okolicy zamykanej żyły (znieczulenia tumenescencyjnego). Wprowadzenie cewnika do żyły odbywa się przez pojedynczy wenflony założony pod kolanem (bez konieczności nacięć skóry, jedynie punktowe znieczulenie miejscowe), a podawanie leku jest bezbolesne. Zabieg charakteryzuje bardzo mała inwazyjność i wysokie bezpieczeństwo dzięki śródoperacyjnej kontroli jego przebiegu w USG. Po zabiegu na operowaną kończynę dolną zakładana jest pończocha uciskowa, w której należy chodzić przez 3 tygodnie. Bezpośrednio po zabiegu chory może powrócić do codziennej aktywności.
Zabieg mechano-chemicznej obliteracji żył można wykonać u większości pacjentów, również z innymi chorobami towarzyszącymi w przypadku ich prawidłowego leczenia. Otyłość nie stanowi przeciwskazania do wykonania zabiegu, a jedynym istotnym przeciwskazaniem do jego przeprowadzenia jest udokumentowane uczulenie na środek zamykający żyły (Aetoxysclerol lub Fibrovein).
Przewlekła niewydolność żylna kończyn dolnych to zwykle złożony problem medyczny, który niejednokrotnie wymaga łączenia różnych technik leczenia. Takie postępowanie polegające na jednoczasowym zastosowaniu kilku metod leczenia określa się pojęciem hybrydowego leczenia żylaków kończyn dolnych. Aktualna strategia leczenia żylaków opiera się na doborze odpowiednich metod terapeutycznych, które powinny być dostosowane indywidualnie do stopnia zaawansowania choroby żył występującej u każdego chorego. Ma to na celu osiągnięcie najbardziej optymalnych efektów medycznych i estetycznych zabiegów w krótszym czasie. Tym samym istnieje konieczność dostosowania schematu leczenia do konkretnego problemu żylnego i oczekiwań chorego.
Różnorodność morfologii i zaawansowania żylaków, które obserwujemy u znacznej grupy chorych wymaga zwykle zastosowania 2 lub 3 metod leczenia. Schemat i metody leczenia dobierane są indywidualnie na podstawie zaawansowana choroby żylnej i wykonanego w czasie wizyty kwalifikacyjnej dokładnego badania USG doppler żył kończyn dolnych.
Zastosowanie łączonych technik leczenia umożliwia osiągnięcie lepszych efektów terapii niż przy pojedynczej metodzie leczenia i doprowadza do skutecznego i długotrwałego wyleczenia choroby.
Do niedawna jedynym sposobem leczenia żylaków kończyn dolnych były metody ich chirurgicznego usunięcia. Aktualnie dzięki rozwojowi nowoczesnych i małoinwazyjnych zabiegów flebologicznych klasyczne metody chirurgiczne praktycznie zostały wyeliminowane i u przeszło 90% chorych można wyleczyć chorobę żylną bez ich zastosowania.
W hybrydowym leczeniu żylaków najczęściej łączymy metody ablacji termicznej niesprawnych żył zasilających przy użyciu wprowadzonego wewnątrzżylnie lasera (EVLT) lub pary wodnej (SVS) w połączeniu ze skleroterapią, miniflebektomią lub klejeniem żylaków umiejscowionych w tkance podskórnej. Schemat leczenia dostosowany jest do konkretnego problemu żylnego, oczekiwanych efektów leczenia i akceptowanego przez chorych czasu potrzebnego do ich osiągnięcia.
W leczeniu niewydolnych pni żylnych o przebiegu prostolinijnym zwykle zastosowanie znajduje wewnątrzżylna termoablacja laserowa (EVLT) lub falą radiową (RFA), natomiast w leczeniu dużych żył o krętym przebiegu, żylaków nawrotowych i niesprawnych żył przeszywających stosuje się zwykle ich zamykanie parą wodną (SVS) lub klejem tkankowych. U części chorych dobre efekty osiągnięte zostaną dzięki lokalnemu wycięciu żylaków, czyli miniflebektomii, a żyły o mniejszej średnicy, leżące podskórnie, najczęściej skutecznie zamykane są metodą skleroterapii.
U większości chorych zastosowanie technik łączonych ma miejsce w czasie zasadniczego zabiegu medycznego, a u pewnej grupy chorych zabiegi uzupełniające wykonuje się w czasie dodatkowych wizyt kontrolnych, co wynika z wykonywanych w ich trakcie kontrolnych badań USG poddanych leczeniu żył.
Leczenie żylaków kończyn dolnych metodą hybrydową przeprowadzane jest zwykle w znieczuleniu miejscowym. Nie wydłuża istotnie okresu rekonwalescencji i umożliwia uzyskanie dobrych efektów leczenia w krótszym czasie. Nie zwiększa również w istotny sposób bezpośrednich następstw przeprowadzonego zabiegu (zasinień, przebarwień czy dolegliwości pozabiegowych) pozostając zabiegiem bezpiecznym i małoinwazyjnym.
Zgodnie z aktualnymi standardami leczenia żylaków kończyn dolnych preferuje się metody i techniki minimalnie inwazyjne, które przy niewielkim obciążeniu dla pacjenta w sposób skuteczny i bezpieczny doprowadzają do wyleczenia kończyny. Leczenie żylaków przeprowadzane jest zwykle w trzech etapach:
Pierwsze dwa etapy z powyższego schematu leczenia mogą być przeprowadzone jednoczasowo (technika hybrydowa) lub być podzielone i wykonane w czasie kontrolnych wizyt uzupełniających zasadniczy zabieg medyczny.
W strategii przeciwdziałania rozwoju przewlekłej niewydolności żylnej, poza właściwą diagnostyką i leczeniem jest właściwa profilaktyka nawrotów żylaków, która prowadzona jest w okresie pooperacyjnym.
Leczenie stopniowanym uciskiem, czyli kompresjoterapia jest jedną z metod stosowanych w leczeniu przewlekłej niewydolności żylnej. Odgrywa ona podstawową rolę zarówno w profilaktyce choroby, jak i w zmniejszeniu jej objawów. Obecnie możemy wyróżnić dwie metody kompresjoterapii:
Efektem tego leczenia jest likwidacja obrzęków kończyn dolnych, prawidłowe krążenie krwi i chłonki w kończynach, co ogranicza dolegliwości związane z chorobą żylną i ryzyko zakrzepicy żylnej.
Przed doborem odpowiednich wyrobów uciskowych należy opomiarować kończynę dolną w wybranych miejscach. Pomiaru dokonuje się w godzinach porannych u pacjenta w pozycji leżącej.
Aktualnie wyróżnia się cztery klasy kompresji. Klasę ucisku określa wysokość ciśnienia, podawanego w mmHg, wywieranego przez wyrób uciskowy na poziomie kostek, gdzie ucisk jest największy. Siła ucisku wyrobu jest najsłabsza na udzie. Dzięki tym różnicom siły ucisku, krew sprawniej powraca do serca, co zapobiega zastojowi krwi w kończynie dolnej. Dobór wyrobu odpowiedniej klasy ucisku powinien uwzględniać także dolegliwości zgłaszane przez chorego i stopień zaawansowania choroby.
Wyróżniamy wyroby o różnym stopniu ucisku – im wyższa klasa ucisku, tym ucisk powodowany przez wyrób jest większy:
U większości chorych z łagodnymi zaburzeniami czynności układu żylnego, które objawiają się niewielkim dyskomfortem kończyn dolnych lub też zmianami o typie poszerzonych drobnych naczyń żylnych, które często przebiegają bezobjawowo zaleca się stosowanie wyrobów w I stopniu ucisku (wyroby profilaktyczne). U osób z żylakami należy prowadzić terapię uciskową wyrobem w co najmniej drugiej klasie ucisku (zapobieganie progresji).
Należy pamiętać o właściwych zasadach stosowania terapii uciskowej. Niezależnie od metody kompresjoterapii wyroby uciskowe powinny być zakładane przed wstaniem z łózka w pozycji półleżącej, a zdejmowane na czas spoczynku nocnego.
Stulejka to zwężenie lub zarośnięcie napletka, które uniemożliwia swobodne jego ściągnięcie poniżej żołędzia prącia. Stulejka powstaje w wyniku bliznowatej przebudowy napletka. W trakcie prób odprowadzania zwężonego napletka dochodzi do wystąpienia mikrourazów i jego pęknięć. Uraz wywołuje przewlekły stan zapalny, co wzmaga nieprawidłową przebudowę napletka i tworzenie blizny nasilając stopień jego zwężenia. Zwężenie napletka i zmniejszenie jego elastyczności doprowadza do utrudnionego ściągnięcia napletka, które początkowo występuje jedynie w czasie wzwodu, a w sytuacjach zaawansowanej stulejki pojawia się również w spoczynku.
Na podstawie stopnia nasilenia zwężenia napletka wyróżnić można stulejkę częściową, w której udaje się jeszcze odprowadzać napletek lub stulejkę całkowitą, gdy odprowadzenie napletka za żoładz nie jest możliwe. Problem stulejki obserwowany jest zarówno u dzieci, młodzieży, jak i dorosłych.
U dzieci do końca drugiego roku życia występuje fizjologiczne przyleganie napletka do żołędzia, które następnie powinny oddzielić się samoistnie. O stulejce wrodzonej tym samym mówimy jedynie, gdy nie można uwidocznić ujścia zewnętrznego cewki moczowej. Częściej obserwowana jest tzw. stulejka nabyta występująca u młodzieży i dorosłych, do której prowadzi postępujący proces zwężenia napletka i przemiany bliznowatej, często zapoczątkowany w młodości.
Występowanie stulejki u dorosłych przypisuje się obecności przewlekłego stanu zapalnego napletka, który powstaje w wyniku:
Zwężenie napletka zwykle wywołuje różnie nasilony dyskomfort lub ból w czasie prób ściągnięcia napletka. Pacjenci odczuwają nieprzyjemne pieczenie, uczucie bolesnego ucisku i pociągania. Dochodzić może do zaczerwienienia napletka oraz podrażnienia żołędzia prącia. Następstwem zaawansowanej stulejki są nawracające zakażenia okolic napletka, ujścia cewki moczowej oraz układu moczowego, trudności z oddawaniem moczu oraz krwawienia z napletka i niemożność współżycia. Powikłaniem stulejki jest załupek, do którego dochodzi w momencie siłowego odciągnięcia napletka za żołądź, z następczym obrzękiem i zapaleniem napletka, które blokują jego powrót powodując uwięźnięcie. Może to prowadzić do silnego bólu, obrzęku lub martwicy prącia. Powikłaniem długotrwale występującej i nieleczonej stulejki jest stałe gromadzenie wydzieliny gruczołów rowka zażołędnego, co w wyniku podrażnienia żołędzia i napletka, może prowadzić do przemian nowotworowych z rakiem prącia włącznie.
W leczeniu stulejki wykonuje się operacje częściowego wycięcia napletka, czyli plastyki stulejki oraz zabiegi całkowitego wycięcia napletka (obrzezania). Zakres zabiegu ustalany jest zawsze indywidualnie i zależy od stopnia zwężenia napletka i preferencji chorego, co do zachowania napletka. Plastyka stulejki ma na celu wycięcie pierścienia zwężającego napletek, co doprowadza do poszerzenia napletka, a następnie umiejętnym odtworzeniu ciągłości napletka pojedynczymi szwami plastycznymi. W plastykach stulejki dokonuje się kilku nacięć napletka (plastyka VY) z wycięciem blizny zwężającej, w stopniu pozwalającym na odsłonięcie żołędzia prącia i uzyskanie luźnego odprowadzania napletka. Operacja pozwala zachować napletek, a jego redukcja ograniczona jest do niezbędnego minimum.
W trakcie obrzezania usunięciu podlega cały napletek, a metoda operacyjna zależy od anatomicznej budowy prącia oraz zaawansowania zwężenia. Można wyróżnić tzw. obrzezanie wysokie lub niskie (high and low), które różnicuje się odległością wykonanego okrężnego nacięcia od żołędzia prącia, jak również obrzezania, po których pozostałość napletka może minimalnie przykrywać okolicę rowka zażołędnego lub żołądź jest całkowicie odkryty (loose or tight). Połączenie tych technik operacyjnych ma na celu uzyskanie najlepszych efektów medycznych i estetycznych operowanej okolicy. Docelowo blizny pooperacyjne są praktycznie niewidoczne. Całkowite wycięcie napletka zalecanie jest u chorych z bardzo rozległą i zaawansowaną stulejką.
Operacje stulejki można wykonać tradycyjną techniką chirurgiczną lub przy użyciu lasera CO2. Istnieje możliwość wykonania obrzezania techniką staplerową (automatyczny szew mechaniczny), jednorazowym urządzeniem ANASTOMAT, bez konieczności wykonania tradycyjnych nacięć skórnych i bez zakładania szwów chirurgicznych. Skraca to czas trwania operacji i daje doskonałe efekty estetyczne.
U większości chorych zabieg przeprowadzany jest w znieczuleniu miejscowym lub krótkim dożylnym i zwykle nie przekracza godziny. Znieczulenie miejscowe powoduje, że zabieg jest dobrze tolerowany i praktycznie bezbolesny. U dzieci operacje wykonuje się w znieczuleniu ogólnym. W trakcie zabiegu stosowane są szwy wchłanialne, które zwykle samoistnie wypadają. Unika się tym samym konieczności nieprzyjemnego ich zdejmowania. Po zakończeniu zabiegu na okolicę operowaną zakłada się specjalny dwuwarstwowy opatrunek, który powinien być wymieniany codziennie oraz maść z antybiotykiem, którą należy stosować przez kilka dni po operacji. Wizyty kontrolne przeprowadzane są zwykle po 2-3 dniach od zabiegu i po 2 tygodniach i mają na celu ocenę postępu gojenia się rany pooperacyjnej.
Chirurgiczne leczenie stulejki jest zabiegiem bezpiecznym o przewidywalnym efekcie leczenia, pod warunkiem postępowania zgodnie z zaleceniami pozabiegowymi oraz przestrzegania zasad higieny. Zwykle powrót do codziennej aktywności następuje w ciągu 24h, a gojenie ran pooperacyjnych trwa 2 tygodnie. Do podstawowych zasad postępowania pozabiegowego należy:
Stosowanie się do powyższych zasad skraca proces rekonwalescencji i warunkuje uzyskanie właściwych efektów operacji.
Wędzidełko to cienki fałd skórny, który łączy żołądź z napletkiem. Prawidłowo zbudowane wędzidełko umożliwia odpowiednie podtrzymywanie napletka w spoczynku i jego swobodne ściągnięcie w czasie wzwodu. U chorych z krótkim wędzidełkiem prącia nie jest możliwe pełne ściągnięcie napletka za rowek zażołędny i występuje pociąganie prącia ku dołowi w czasie wzwodu. Może to być przyczyną znacznego bólu i dyskomfortu w czasie wzwodu, jak również naderwania lub przerwania wędzidełka. U części chorych zbyt krótkie wędzidełko występuje od urodzenia, jednak może powstać również w wieku dorosłym w wyniku powtarzających się urazów prącia lub nieleczonych stanów zapalnych. Dochodzi wówczas do bliznowatej przebudowy wędzidełka, które staje się mniej elastyczne i może ulec naderwaniu. Ciągły proces bliznowacenia wędzidełka doprowadza do jego postępującego skracania. Zbyt krótkie wędzidełko może powodować dolegliwości, do których należy ból, pieczenie lub krwawienie w jego okolicy. Dolegliwości zwykle nasilają się, gdy penis jest we wzwodzie, co nierzadko uniemożliwia współżycie.
Zabieg wykonywany jest metodą chirurgiczną lub przy użyciu lasera.
Operacja korekcyjna zbyt krótkiego wędzidełka prącia jest zabiegiem bezpiecznym i niebolesnym. Zabieg wykonywany jest w znieczuleniu miejscowym i trwa zwykle do 30 minut. Zabieg polega na nacięciu wędzidełka (frenulotomii) lub w przypadku bardzo krótkiego wędzidełka wykonaniu plastyki wydłużającej wędzidełko (frenuloplastyki), w wyniku której dochodzi do wydłużenia i wzmocnienia wędzidełka. W czasie zabiegu zakładane są szwy wchłanialne, które samoistnie wypadają w ciągu 14 dni. Pozwala to uniknąć dodatkowego dyskomfortu związanego z koniecznością ich usunięcia. Na okolicę operowaną zakładany jest opatrunek.
Gojenie rany zwykle nie przekracza 2 tygodni. Powrót do codziennej aktywności następuje bezpośrednio po zabiegu. Zalecane jest utrzymanie prawidłowej higieny okolicy operowanej. W tym celu należy codziennie brać prysznic i przemywać okolicę operowaną wodą z mydłem lub płynem do higieny intymnej, a następnie odkażać Octeniseptem. Na miejsce operowane stosuje się maści z antybiotykiem. Zalecana jest wstrzemięźliwość we współżyciu przez okres miesiąca po zabiegu. Stosowanie się do zaleceń pozabiegowych doprowadza do szybszego gojenia się miejsca operowanego, nie naraża je na infekcję oraz warunkuje prawidłowe gojenie rany, co zwiększa jej wytrzymałość.
Wnętrostwo, czyli niezstąpienie jąder jest stanem, w którym jedno lub oba jądra znajdują się poza moszną. Proces zstępowania jąder z jamy brzusznej do moszny ma miejsce po ukończeniu 7 miesiąca życia płodowego i zwykle powinien być zakończony do czasu porodu. Wnętrostwo jest najczęstszą wadą rozwojową noworodków i niemowląt męskich. Szacuje się, że 30% wcześniaków i około 3% dzieci w pierwszym roku życia występuje nieprawidłowe położenie jąder.
Zaburzenie procesu schodzenia jąder do moszny prowadzi do nieprawidłowego umiejscowienia jąder poza moszną, które mogą znajdować się:
Tym samym jądra mogą znajdować się w każdym miejscu swojej naturalnej drogi zstępowania do moszny lub poza nią.
Wśród przyczyn odpowiadających za zaburzenie procesu schodzenia jąder do moszny wymienia się:
Warunkiem właściwego rozpoznania wnętrostwa jest dokładne badanie fizykalne, które powinno być uzupełnione badaniami obrazowymi, m.in. USG lub Tomografią komputerową, które mają na celu dokładne określenie umiejscowienie niezstąpionych jąder. W przypadku niestwierdzenia jąder w mosznie badanie lekarskie powtarza się w 6 i 12 miesiącu życia dziecka. Po tym czasie jądra nie mają możliwości samoistnego zstąpienia do moszny i zwykle niezbędne jest leczenie chirurgiczne. Operacja wnętrostwa (orchodopeksja) ma na celu sprowadzenie jąder do moszny. Operację wykonuje się zwykle w 2 roku życia dziecka. Nierzadko do leczenia operacyjnego kwalifikuje się dzieci przed ukończeniem 2 roku życia. Operację należy wykonać u dzieci z jądrem brzusznym, zlokalizowanym w kanale pachwinowym lub przemieszczonym, a także w przypadku współwystępowania przepukliny pachwinowej. Zabieg wykonywany jest w znieczuleniu ogólnym. Efektem zabiegu jest sprowadzenie jąder do moszny i ich właściwe położenie. Zapobiega to powikłaniom związanym z nieleczonym lub nierozpoznanym wnętrostwem, do których należą:
Usuwanie zmian skórnych przy użyciu lasera CO2 jest nowoczesną alternatywą do zabiegów chirurgicznego wycięcia zmian. Laser pozwala na całkowite i trwałe usunięcie zmian skórnych z uzyskaniem dobrego efektu estetycznego. Zabieg polega na usunięciu zmiany skórnej przy użyciu energii dostarczonej przez światło lasera o długości 10600nm, która powoduje lokalne podgrzanie tkanki, odparowanie wody tkankowej i ostatecznie usunięcie zmiany skórnej w całości. Zabieg pozwala na precyzyjne usuniecie zmiany skórnej, bez urazu tkanek otaczających zmianę, co wpływa na skrócenie procesu gojenia i warunkuje dobry ostateczny efekt leczenia. Laser umożliwia usunięcie zmiany skórnej bez nacięcia chirurgicznego i konieczności zakładania szwów na okolicę poddaną zabiegowi. W wyniku oddziaływania energii lasera na tkanki dochodzi do lokalnej koagulacji naczyń, co powoduje, że zabieg jest bezkrwawy. Kontrolowane i precyzyjne oddziaływanie lasera na skórę, w połączeniu z bezkontaktowym sposobem usuwania zmiany warunkującym sterylność zabiegu oraz ograniczenie ryzyka miejscowego krwawienia warunkuje prawidłowy proces gojenia, bez pozostawienia blizn w miejscu usuniętej zmiany skórnej.
Zabieg poprzedza dokładna ocena zmiany skórnej, w czasie której zmiana kwalifikowana jest do leczenia odpowiednią metodą – usunięcia laserem CO2 lub wycięcia chirurgicznego z badaniem histopatologicznym. Zabieg przeprowadzany jest z znieczuleniu miejscowym po uprzednim odkażeniu okolicy podanej zabiegowi. W przypadku usuwania niewielkich zmian skórnych zabieg można przeprowadzić bez znieczulenia. W tych sytuacjach w czasie usuwania laserowego zmiany chory odczuwa jedynie ciepło i niewielkie pieczenie. Promień lasera CO2 jest pochłaniany przez wodę tkankową usuwanej zmiany skórnej przez co dochodzi do etapowego i bezkrwawego odparowania zmiany. W czasie zabiegu kontroluje się proces usuwania zmiany, dlatego też zakres i głębokość działania laserowego ograniczone jest do niezbędnego minimum. Zabieg cechuje wysoka sterylność dzięki bezkontaktowym przeprowadzeniu zabiegu i wysokiej temperaturze użytej do usuwania zmiany skórnej. Zabieg zwykle trwa kilka minut i jest przeprowadzany przez chirurga. Czas zabiegu uzależniony jest od wielkości i głębokości zmiany skórnej i zwykle nie przekracza kilku minut.
W miejscu usuniętej zmiany może tworzyć się strupek, który zwykle nie wymaga stosowania opatrunków. Okres gojenia zależny jest od wielkości i głębokości zmiany skórnej usuniętej laserowo oraz od właściwej pielęgnacji rany. W przypadku zmian niewielkich rozmiarów okres gojenia zwykle nie przekracza 10 dni, a w zmianach większych 2-3 tygodni. Rana pozabiegowa goi się szybko i nie pozostawia blizn. Ranę po usuniętej zmianie należy codziennie przemywać i odkażać. Należy unikać urazów mechanicznych oraz zabrudzeń okolicy poddanej zabiegowymi. Wskazane jest codzienne nawilżanie i natłuszczanie rany odpowiednimi kremami np. Alantan z witaminą A+ E, Cicalfate lub Diprobase. Zabiegi laserowego usuwania zmian skórnych wykonywane są cały rok. Nie należy opalać się przez miesiąc przez zabiegiem i nie zaleca się ekspozycji na słońce w okresie co najmniej miesiąca po zagojeniu miejsca poddanego działania lasera, co zmniejsza ryzyko przebarwienia skóry.
Chirurgiczne usuwanie zmian skórnych zarezerwowane jest dla wszystkich zmian o znacznych rozmiarach lub położonych głęboko pod skórą. W każdym przypadku występowania zmian skórnych określonych w badaniu dermatoskopowym jako podejrzane wskazane jest ich chirurgiczne wycięcie z oceną histopatologiczną. Wycięcie chirurgiczne zmian skórnych przeprowadza się w znieczuleniu miejscowym z założeniem szwów chirurgicznych lub plastrów zbliżających ranę (Steri-Strip) oraz opatrunku.
Zabieg laserowego usuwania blizn wykorzystuje zjawisko selektywnego pochłaniania energii dostarczonej do komórek przy użyciu lasera frakcyjnego. Energia laserowa zamieniania jest na ciepło, które odpowiada za proces kierunkowej przebudowy blizny i skóry w jej otoczeniu. Światło lasera frakcyjnego dzielone jest na setki drobnych promieni, które powodują proces kontrolowanego uszkodzenia skóry z powstaniem siatki bardzo wąskich kraterów (mikrokolumn) uszkodzonej skóry, z zachowaniem wysp zdrowej skóry między nimi. Dzięki wywołanej impulsami laserowymi mikropunktowej ablacyjnej fototermolizie skóry dochodzi do głębokiej stymulacji skóry, natomiast zachowana siatka zdrowych komórek skóry warunkuje szybki proces gojenia i przebudowy blizny. W wyniku działania lasera frakcyjnego dochodzi do głębokiej stymulacji skóry do przebudowy (remodeling skóry) i jej regeneracji z tworzeniem nowych włókien kolagenowych. Laser frakcyjny umożliwia precyzyjne dostosowanie gęstości wiązki laserowej oraz głębokości oddziaływania, które dobierane są w zależności od typu i morfologii blizny, tak aby proces przebudowy blizny przebiegał w najbardziej optymalny sposób. W trakcie jednego zabiegu uszkadza się nie więcej niż 20% powierzchni wybranego obszaru skóry. Pełna regeneracja skóry i ostateczne efekty osiąga się zwykle po zrealizowaniu 2-4 zabiegów. Efekty widoczne są znacznie wcześniej (po 1-2 zabiegach) niż przy metodzie nieablacyjnej, zwłaszcza w przypadku leczenia głębokich blizn i nierówności skóry. Zabieg laserowego usuwania blizn ma na celu stymulację procesu przebudowy blizny w efekcie czego dochodzi do wygładzenia i zmiękczenia blizny. Blizna staje się bardziej elastyczna, zmienia swój kolor i upodabnia się do otaczającej skóry. Laser frakcyjny eCO2 znajduje zastosowanie w leczeniu zmian bliznowatych każdego rodzaju.
Mikrodermabrazja laserowa jest zabiegiem polegającym na łagodnym i kontrolowanym usunięciu warstwy rogowej naskórka. W odróżnieniu od klasycznej mikrodermabrazji zabieg laserowy umożliwia bezkontaktowe złuszczenie naskórna przy użyciu ablacyjnego lasera frakcyjnego działającego na skórę w postaci strumienia mikrowiązek laserowych. W wyniku działania krótkiego impulsu laserowego dochodzi do punktowego, termicznego usunięcia warstwy rogowej naskórka (mikroablacja laserowa) z tworzeniem siatki mikroporów skóry oraz pozostawieniem zdrowych komórek skóry między nimi, od których następuje proces regeneracji. Zabieg laserowy odróżnia możliwość dostosowania stopnia głębokości oddziaływania na skórę (od 0.5 do 2mm) i tym samym stopnia i zakresu ścierania naskórka, które w przypadku lasera jest bardziej równomierne i regularne. Zabieg stymuluje przebudowę skóry, jednak przeprowadzony na odpowiednio zmniejszonych parametrach, w porównaniu do głębokiego zabiegu laserowego odmładzania skóry, umożliwia ograniczenie czasu gojenia i regeneracji skóry do minimum, który zwykle nie przekracza kilku dni. W wyniku działania promieniowania laserowego uzyskuje się efekt złuszczenia powierzchownej warstwy naskórka z usunięciem martwych i zrogowaciałych komórek skóry (efekt peelingu laserowego). Dochodzi do wygładzenia i rozświetlenia skóry oraz procesu jej odbudowy, który doprowadza do zniwelowania drobnych zmarszczek i nierówności skóry, poprawy jej elastyczności oraz ujednolicenia kolorytu.
Zabieg wykonywany jest po uprzednim znieczuleniu miejscowym przy użyciu kremu znieczulającego aplikowanego na skórę około 30 minut przed zabiegiem. Po dokładnym oczyszczeniu i odkażeniu skóry wykonywany jest zabieg laserowy, który trwa 15-30 minut. U większości pacjentów efekty leczenia widoczne są po pierwszym zabiegu. W przypadku złożonych problemów skórnych zaleca się serię 3-4 zabiegów wykonywanych w odstępach 4-5 tygodniowych. Umożliwia to pełną regenerację skóry i daje najlepsze efekty terapii. Chłodzenie skóry w czasie zabiegu i bezpośrednio po jego zakończeniu powoduje, że jedynym następstwem zabiegu jest delikatne zaczerwienienie skóry i postępujące złuszczanie naskórka trwające do 3 dni. Zabieg mikrodermabrazji laserowej można przeprowadzać przez cały rok z zastrzeżeniem braku ekspozycji na słońce po zabiegu i konieczności stosowania kremów z filtrem (SPF 30). Zabieg jest bezbolesny. Nie powoduje powstawania przebarwień i blizn.
